برای زعمای صهیونیسم آنچه اصالت داشته و دارد، قوم یهود (ملت‌دولت اسرائیلی و امت یهودی) بوده و نه الزاماً دین و شریعت یهودی؛ آنان شورشی از جنس سوژه، فاعل شناسا و کارگزار را علیه ساختار سنتی الهیات سیاسی یهود و اندیشه کابالا سامان داده‌اند که شاید به‌نوعی در شرایط حاضر منطق رفتاری اسرائیل را نیز صورت‌بندی …

آیا ما به پایان عصر سیاست رسیده‌ایم؟ آیا جهان فعلی درحال سیاست‌زدایی از عرصه عمومی است؟ آیا تحت این شرایط ایران هم در وضعیتی جدید قرار گرفته است؟ برای پاسخ به این پرسش‌ها با احسان فرزانه و امیر رضائی‌پناه، دو دانش‌آموخته سیاست گفت‌وگویی را صورت دادیم که در ادامه می‌خوانید.

تاریخ تصوف و عرفان ایرانی شاهد صف‌آرایی دو جریان و نحله عمده بوده است: «اهل سکر» و «اهل صحو». سکر چنانکه از معنای واژگانی آن پدیدار است ناظر بر گونه‌ای حالت از خود بی‌خود شدن یا حس بی‌خودی است؛ نوعی فنا فی‌الله و انقطاع از عالم ناسوت و خاکی و اتصال به عالم لاهوت و روحانی. شطحیات در این میان معنا می‌یابد.